Kendimizi olduğumuz şekilde kabul etmenin mutluluk için öneminden sıklıkla bahsedilir. Bu kavram, kişinin güçlülükleri ve yetersizliklerinin bilincinde olarak kendini olduğu şekilde kabul etmesi, benimsemesi anlamına gelir. Araştırmalara göre, kendini kabul seviyesi yüksek kişilerin kendine ve geçmişe bakışı olumludur. Ayrıca bu kişilerin kendilerine güvenlerinin daha yüksek olduğu ve kendilerine karşı daha affedici oldukları görülmektedir. Bunlar gibi daha birçok kişilik özelliğinin, çocukluk yıllarında kişinin ebeveynleri tarafından kabul edilip edilmediğine dair algısı ile ilişkisi olduğu düşünülür. Kuyumcu ve Rohner (2016), yaptıkları araştırmada Türkiye’de yaşayan üniversite öğrencilerinin kendilerini kabul seviyeleri ve ebeveynlerinin kabul ediciliklerine dair algıları arasındaki ilişkiyi incelemişlerdir. Kabul ediciliğin ölçütleri olarak sıcaklık, sevgi ifadesi ve duygusal destek gibi kavramlardan söz edilirken reddedicilik ise soğukluk, incitici davranışlar ve umursamazlık ile ölçülebilir. Araştırmanın sonucunda kadınlar için özellikle babanın, erkekler içinse özellikle annenin kabul ediciliğinin kendini kabul seviyesi için belirleyici olduğu bulunmuştur. Kişinin kendini kabul edişini etkileyen birçok farklı faktör olmakla beraber, bu araştırma bilhassa karşı-cins ebeveynin kabullenici veya reddedici oluşunun katkısını vurgulamaktadır.
Kuyumcu, B. and Rohner, R.P. (2018), The relation between remembered parental acceptance in childhood and self‐acceptance among young Turkish adults. Int J Psychol, 53: 126-132.
doi: 10.1002/ijop.12277
Çeviren: Sumru Duraner